Rozdział 74

Piątek, jestem w moim drugim domu, w Los Angeles już sześć dni. Dzisiaj wieczorem idziemy wszyscy, prócz Vanessy i Rafa, na jakąś imprezę do znajomego chłopaków. Śmiali się, żebym była przygotowana na to, że prócz nich może się pojawić jeszcze ktoś znany. Ciekawa jestem kto z celebrytów LA tam się jeszcze zjawi...

Stanęłam przed szafą z myślą w co się ubrać, zwykła impreza, więc cudować nie będę. Wzięłam ubrania z szafy i wyszłam do łazienki się przebrać.

Wychodząc z niej natchnęłam się na mojego chłopaka wychodzącego z pokoju, był już przebrany.

- Widzę, że dziś będziemy do siebie bardzo pasować. - zaśmiałam się. Carlos miał na sobie czarne jeansy i biały T – shirt, a ja ubrana byłam w czarne rurki i śnieżnobiały top.

- My zawsze do siebie pasujemy. - powiedział zaczepnie, podszedł do mnie, chwycił w pasie i przysuną blisko do siebie, a ja położyłam swoje dłonie na jego klatce piersiowej.

- To co, idziemy? - zapytałam z uśmiechem.

- Możemy iść. - słodko wyszczerzył białe zęby i delikatnie mnie pocałował.

Ubrałam buty, włożyłam komórkę do kieszeni spodni i wyszliśmy z mieszkania.

Fajnym trafem w szóstkę przyszliśmy na miejsce w tym samym czasie. Carlos, Logan, James i Kendall przepuścili mnie i Meg pierwsze przez drzwi. Powiem szczerze, że trochę ludzi już się tam bawiło... Chłopcy zapoznali mnie z organizatorem imprezy. Faktycznie, tak jak wspominali chłopcy zauważyłam tam kilka znanych twarzy m.in. Victoria Justince, Miranda Cosgrove czy nawet Ashley Tisdale.

Trzymaliśmy się ciągle wszyscy razem, tańczyliśmy, rozmawialiśmy z innymi, znów tańczyliśmy, aż w końcu usiedliśmy w szóstkę w kącie pokoju na dwóch stojących do siebie prostopadle kanapach.

- O patrzcie kto przyszedł?! Carlos twoja koleżanka. - James wskazał na drzwi wejściowe. Wszyscy tam spojrzeliśmy, zobaczyłam brązowooką dziewczynę z jasnobrązowymi, lekko wpadającymi w rudy, włosami. Wydawała mi się mniej więcej tak samo wysoka jak ja, może troszkę niższa. Skądś ją kojarzyłam...

- Samantha, była naszego Carlita... - dodała tak jakby do mnie Meggie. Faktycznie, kojarzyłam ją z telewizji, jest aktorką, ale też skojarzyła mi się też pierwszych wywiadów  i artykułów o BTR, na samym początku, gdy chłopcy się wybijali i zaczęli o nich pisać pierwsze artykuły, to właśnie wtedy Samantha Droke chodziła z Carlosem. On nigdy o niej nie wspominał, więc i ja o tym zapomniałam.

Carlos wcale na tą wiadomość nie zareagował, siedział ciągle mnie obejmując. Gdy ponownie spojrzałam w stronę gdzie stała Droke, zauważyłam, że ona zmierza w naszym kierunku. Po chwili była już obok nas.

- Witam, miło was widzieć. - powiedziała z uśmiechem. - Cześć  Meg. - podała rękę brązowowłosej, potem przywitała się tak samo z chłopakami, na koniec spojrzała na mnie. - My się chyba nie znamy, jestem Samantha. - także podała mi rękę.

- To jest moja kochana dziewczyna Lena. - powiedział pewnie Carlos i delikatnie musnął moje usta swoimi.

- Miło mi cię poznać. - powiedziała z uśmiechem, z daleka można było poznać, że był nieszczery. - No dobra, przywitałam się, teraz idę się przywitać z innymi. - odwróciła się i odeszła.

- Bez urazy, ale jak dotąd to twoją udaną dziewczyną jest Lena. - wtrącił Kendall.

- Ten zły urok odszedł od ciebie dopiero gdy zacząłeś być z Leną. - dodał skrzywiony Logan.

- Jaki urok? - zaciekawiłam się.

- Chłopcy kiedyś pewnego wieczoru rozmawiali i tak wymyślili, że zanim zaczął chodzić z tobą to być opętany i zawsze przyciągał takie dziewczyny, które go ranią. Ty tą klątwę z niego zdjęłaś. - wytłumaczyła Meg.

- Ale wy głupi jesteście. - zaśmiałam się do chłopaków.

- Nie tyle głupi co szaleni. - podsumował Logan.

Do końca imprezy nie rozmawialiśmy o byłych Carlosa, nie natykaliśmy się na Samanthę, widziałam tylko jak przeważnie rozmawiała z Ashley Tisdale, a gdy już jej i mój wzrok się spotykał, to patrzyła się  na mnie jakbym jej matkę plastikowym nożem z McDonalda zabiła. Może znów po prostu mi się wydaje... 

Po imprezie nie zamówiliśmy taksówki, postanowiliśmy się przejść.

Szliśmy we dwoje wtuleni w siebie.

- Carlos... - zaczęłam.

- Słucham cię.

- Mogę się o coś zapytać?

- Pytaj.

- Bo nigdy nie wspominałeś o Samanthie. Dlaczego się rozstaliście?

-  Hmmm... - westchnął. - Szkoda gadać. Dużo kłamstw, kłótni... Powiem tak, z tobą mogę robić wszystko, cokolwiek i gdziekolwiek, rozmawiać o wszystkim. Z nią nie, za bardzo się różniliśmy i w końcu się rozstaliśmy.

- Bardzo ją kochałeś? - wiem, że pytanie trochę dziwne, ale tak jakoś mi się wymsknęło.

- Kochałem, ale nie tak jak ciebie. - przystanął, stanęliśmy naprzeciw siebie i patrzyliśmy sobie w oczy. - Naprawdę, do niej już nic, a nic nie czuję. Najważniejsza jesteś dla mnie tylko ty, tylko ciebie kocham. - uśmiechnął się.

- Też cie kocham i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.  - odpowiedziałam, poczułam się lepiej po jego wcześniejszych słowach. Pocałował mnie w czubek głowy i mocno przytulił.

Powiem tak, tak jak chciałyście szykuje się afera. Jak myślicie, kto namiesza? Ktoś kto dopiero doszedł do opowiadania czy ktoś z pierwotnej obsady? ;)