Rozdział 103

   Mój każdy kolejny dzień był podobny. Gdy tylko kończyłam, lub przed pracą, w zależności od zmiany, spotykałam się z Tonym. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się i wygłupialiśmy się. Z nim mogłam porozmawiać zarówno o poważnych, mało ważnych rzeczach oraz o głupotach.

    Był wieczór, szliśmy rozświetloną przez latarnie alejką w parku. Piętnaście minut temu skończyłam dyżur, nie miałam dziś samochodu. Tony przyszedł pod komisariat i wyszliśmy razem.

Opowiadałam mu o dzisiejszym 'porwaniu', do którego mieliśmy wezwanie. Ostatecznie okazało się, że to nie było żadne porwanie, tylko pomysł kumpli na wieczór kawalerski.

- Nawet nie wiesz jak z Łukaszem i Kingą wybuchnęliśmy śmiechem, gdy dowiedzieliśmy się, że koledzy upozorowali to porwanie, by zabrać go do klubu na imprezę. - śmiałam się, idąc obok mojego towarzysza.

- Nie ma co tu się tak z tego śmiać. Kilka lat temu, z kumplami, zrobiliśmy podobnie znajomemu, tylko to były jego urodziny. W kominiarkach zgarnęliśmy go do samochodu i pojechaliśmy na plażę. Gość nieźle był wystraszony, a gdy zdjęliśmy kominiarki, to myśleliśmy, że nas pozabija. - uśmiechnął się Martinez. Przeszliśmy kawałek dalej, przed siebie. Nagle Tony przystaną i złapał mnie za rękę i przyciągnął. - Zaczekaj. - powiedział. Stanęliśmy naprzeciwko siebie, odchyliłam głowę lekko do góry by widzieć twarz Tonego i się lekko uśmiechnęłam.

- Co tam? - zapytałam się uśmiechnięta, jakby nigdy nic.

- Lena, ja już tak dłużej nie potrafię. Muszę w końcu to powiedzieć. - wypowiedział, ciągle wpatrując mi się w oczy. Szczerze? W głowie przewijało mi się tysiące myśli na temat, co on chce mi powiedzieć. Ale... - Lena, nie wiem jak zareagujesz na te słowa, ale... Zakochałem się w tobie. Gdy cię tylko poznałem wydałaś mi się wyjątkową osobą i tak jest. Uwielbiam z tobą rozmawiać, śmiać się i ogólnie spędzać czas. Jesteś piękna i wspaniała. - założył za ucho mój kosmyk włosów, który niesfornie opadł mi na oczy, przy tym przesunął opuszkami palców po moim policzku.

Jego odpowiedź mnie zaskoczyła. Stałam tak ze wzrokiem wbitym w jego twarz. Miał niepewną minę, czekającą na moją reakcję. Teraz bałagan w mojej głowie był większy niż niekiedy w moim pokoju. Tak naprawdę ja też wspaniale się przy nim czułam, wolno i bezpiecznie. Nie wiedziałam jak nazwać to co do niego czuję. Spuściłam na chwilę wzrok. Chciałam zacząć żyć na nowo, iść swoją ścieżką. Czy nie tego potrzebowałam? Nowego rozdziału i etapu w swoim życiorysie?

Ponownie spojrzałam na twarz Tonego, jego mina była taka sama.

Wspięłam się na palcach i z przymrużonymi oczami musnęłam delikatnie jego usta. Oderwałam się od niego i spojrzeliśmy sobie w oczy. Lekko się uśmiechnął, ja zrobiłam to samo i znów nasze usta połączyły się w pocałunku.

- Czy to oznacza, że możemy spróbować być ze sobą? - zapytał cicho, a ja tylko się uśmiechnęłam i znów go pocałowałam.

 Szliśmy przed siebie, trzymając się za rękę. Odprowadził mnie pod dom. Stanęliśmy przed bramkę naprzeciwko siebie.

- Dziękuję, że mnie odprowadziłeś. - uśmiechnęłam się promiennie do niego.

- A proszę bardzo. - odpowiedział. Spojrzałam wtedy w stronę domu i się zaśmiałam. - Czemu się śmiejesz? - zapytał ze zdziwieniem.

- Bo poczułam się jak taka szesnastolatka po randce. - odpowiedziałam roześmiana, a Tony zrobił minę mówiącą: a może tak jaśniej? - Bo moi rodzice się jeszcze nie nauczyli, że to widać, gdy firanka się rusza. - oboje się zaśmialiśmy. - No dobra. Dobranoc Tony. - pocałowałam go w policzek i już miałam nacisnąć klamkę furtki, ale Tony nagle złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Przywarłam do niego całym ciałem i zaciągnęłam się intensywnym zapachem jego perfum.

- Jesteś niemożliwy. - zaśmiałam się.

- Moja droga, takie słowa to dla mnie komplementy. - poruszył zabawnie brwiami i złożył długi, namiętny pocałunek na moich wargach. - Teraz mogę iść spać. - uśmiechnął się.

- Dobranoc Wariacie! - zawołałam do niego, gdy przeszłam już przez bramkę.

- Dobranoc Księżniczko!

Weszłam do domu i zdjęłam buty. Weszłam do salonu, w którym świeciła się mała lampka, a na sofie siedziała moja mama.

- Mogłaś się jakoś lepiej zakamuflować. - powiedziałam, nalewając sobie soku do szklanki.

- O czym mówisz? - widać było, że udawała.

- Po pierwsze, z ulicy widać ruszającą się firankę, a po drugie, to raczej trudno jest czytać książkę odwróconą do góry nogami... - wskazałam na trzymaną przez nią książkę. Po moich słowach, lekko poruszona, zreflektowała się i zaśmiała.

- Dobra, masz mnie. - podniosła ręce lekko do góry, w przegranym geście. - Cieszę się, że układasz sobie życie. - dodała. Ja tylko się lekko uśmiechnęłam.

Szliśmy chodnikiem, trzymając się za ręce i śmiejąc się.

- A wiesz, mamy z Mateuszem taką propozycję – niespodziankę. - powiedział, gdy zbliżaliśmy się do 'naszego' pubu, w którym zawsze, spotykamy się naszą paczką.

- Propozycja i za razem niespodzianka? Hmmm, brzmi interesująco. A teraz czekam na wtajemniczenie mnie. - uśmiechnęłam się i ruszyłam brwiami.

- Chciałabyś! Dowiesz się, gdy będziemy już tam wszyscy. Wtedy powiemy wam o wszystkim z Mateuszem. - powiedział.

- No, ale... - udałam zawiedzioną.

- Jak wszyscy, to wszyscy. - postawił na swoim i objął mnie ramieniem. - Wytrzymasz jeszcze chwilkę. - szepnął mi do ucha.

 Weszliśmy do pubu, a w jego kącie, Maja, Bartek i Kuba zajmowali już duży narożnik. Podeszliśmy do nich i się przywitaliśmy.

- Bartka i Kubę już znasz, a to jest moja kuzynka Maja. Maja, to jest mój chłopak Tony. - przedstawiłam ich sobie.

- Cześć. Miło mi cię poznać. Słyszałam o tobie, ale wtedy jeszcze nie jako chłopaku. - uśmiechnęła się i podała mu rękę.

- Mi też cię miło poznać. - odpowiedział i zamiast uściskać dłoń, tak jak to on ją pocałował. Majka spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem zakłopotania.

- To u niego normalne. - odpowiedziałam roześmiana po polsku. Usiedliśmy. Po chwili dołączył do nas Mateusz. Teraz już tylko czekaliśmy na Kamila, który miał przyprowadzić i w końcu przedstawić nam swoją dziewczynę, którą poznał nad morzem, Agatę.

- Oni przez Zakopane jadą tutaj, czy co?! - zajęczał Mateusz.

- Przestań, przyjdą przecież. Chcą mieć dobre wejście, już to znam. - zaśmiałam się.

- Tak jak Logan z Mią? - uśmiechnął się Tony.

- A no właśnie... Oni w końcu są razem czy nie? - zainteresowała się Majka.

- Wczoraj rozmawiałam na skype z Alice i właśnie się pytałam o nich, ale odpowiedziała, że ciągnie ich do siebie, ale skubańce nie są jeszcze razem. - odpowiedziałam. - Gdybym tam była, to by dawno byli już razem... - powiedziałam, wzdychając.

- No oczywiście, bo ty jesteś najlepszą w świeci swatką. - Bartek pocałował w policzek moją kuzynkę.

- Czekaj, czekaj. Jeżeli dobrze pamiętam z opowiadania Vanessy i Rafa to do ich związku ty też się przyczyniłaś.

- No oczywiście, bo w końcu to ja. - wygłosiłam i wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

- A to co tak wesoło? - zapytał Kamil, który właśnie podszedł do nas ze swoją dziewczyną. Była blondynką o niebieskich oczach, wzrostu mniej więcej tego samego co Kamil.

- No w końcu! Co wy, przez Tokio tu jechaliście? - zapytał Mateusz, ciągle się śmiejąc.

- Zabawne... No dobra, poznajcie, to jest Agata. - powiedział. - A to są Maja, Bartek, Kuba, Mateusz Lena...

- I Tony. Mój chłopak. - dodałam, ponieważ Kamil jeszcze go nie znał.

- No to gratulacje. - zaśmiał się i przywitał z Tonym. Teraz byliśmy już wszyscy, zamówiliśmy piwo i zaczęliśmy rozmowę.

- A no właśnie. Każdy na przyszły tydzień i weekend załatwia sobie wolne. - oznajmił Mateusz.

- Czemu? Coś ty wykombinował? - zainteresował się Kuba.

- Razem wykombinowaliśmy. Jedziemy wszyscy, całą ósemką do Barcelony. - powiedział Tony.

- Nasi ojcowie są współorganizatorami bankietu, zapoczątkowującego promocję jakichś perfum dla kobiet i mężczyzn. Mają być tam jakieś modelki, modele, aktorki, piosenkarki i ogólnie sławy. - ciągnął dalej Mateusz.

- No i dostaliśmy na to osiem wejściówek. - dodał Martinez.

- No i najważniejsze, nie przyjmujemy odmów. Jedziemy wszyscy. Wakacje spędziliśmy osobno więc teraz, na te kilka dni jedziemy razem do Barcelony. - Mateusz postawił sprawę jasno.

- No to ja i Lena mamy akurat w tym czasie wolne na komisariacie. - powiedział Bartek.

- Ja też nie będę miał z tym problemu, bo komendant już dawno obiecał mi kilka dni wolnego. - dorzucił Kuba.

- A reszcie się nic nie stanie, gdy opuścicie kilka dni na uczelniach. - dokończył Mateusz. - To co, postanowione? Jedziemy?

- Jedziemy. - odpowiedzieliśmy wszyscy zgodnie, po czym wznieśliśmy toast za udany wyjazd.

 Tony odprowadził mnie do domu i wrócił do hotelu. Nie chciało mi się jeszcze spać, więc włączyłam laptopa. Zauważyłam, że Logan jest dostępny. Rozpoczęłam połączenie z nim.

- Cześć Lena. Jak ja dawno z tobą nie gadałem. Co tam słychać? - na ekranie pojawiła się twarz mojego przyjaciela.

- Wszystko w porządku. Co słychać w Mieście Aniołów?

- Po staremu. O właśnie, słyszałem, że Tony jest w Polsce. Jeszcze jest?

- A jest i bardzo się z tego powodu cieszę.

- Ej, tylko mi nie mów, że ze sobą kręcicie! - uśmiechnął się do kamerki.

- A dokładnie to ze sobą jesteśmy. - odpowiedziałam zadowolona. Ten zagwizdał.

- No, no. Jak rozumiem, że się pierwszy dowiedziałem, tu stąd?

- Dokładnie, jesteś pierwszy. I możesz to przesłać dalej. - zaśmiałam się.

 Rozmawialiśmy jeszcze chwilę. Zaczęłam mu dogryzać na temat Mii, że w końcu mógłby zacząć coś działać. Ten mnie tylko zaczął zbywać i wykręcać się. Ja tak łatwo nie popuszczę. Jeszcze chwila i będą razem. Nie ma mnie tam z nimi, to sklecę ich ze sobą, będąc tu. Tak pod presją i naciskiem.