Rozdział 88

- Zatańczysz ze mną? - zapytał patrząc mi w oczy.

- Mogę zatańczyć... - powiedziałam niepewnie.

Przysunął się do mnie, a ja poczułam dreszcz. Nie odzywaliśmy się i nie widzieliśmy się prawie miesiąc... A teraz razem mamy tańczyć.

W tym momencie szybka muzyka przycichła i teraz z głośników poleciała spokojniejsza. Zbliżył się jeszcze bardziej i położył swoje ręce na mojej tali. Ja wysunęłam dłonie i umieściłam je na jego ramionach, a głowę położyłam na prawym ramieniu. Gdy poczułam jego zapach, ponownie przeszedł mnie dreszcz. Ten zapach był ciągle ten sam, taki od zawsze pamiętam – zapach Carlosa.

Nie odzywaliśmy się do siebie, tylko bujaliśmy się w rytm piosenki.

Wtedy zbliżyliśmy się co nieco do naszych stolików. Zauważyłam, że obok stoliku przy którym siedzieli prawie wszyscy stanęła wysoka kobieta. Miny Vanessy i Meggie się momentalnie zmieniły i przeszły do drugiego stolika przy, którym siedzieli Smith z Markiem.

- Wiesz... - przystanęłam. - Fajnie było, ale przestańmy, bo zaraz twoja ukochana jeszcze będzie zazdrosna... - powiedziałam i nie patrząc na Carlosa odeszłam.

 Usiadłam przy barze i zamówiłam drinka. Oparłam głowę na ręce i sama nie wiem skąd na moim policzku pojawiła się łza.

- Nieciekawie, prawda? - po chwili usłyszałam głos Logana.

- Czemu? Dziewczyna przyszła do chłopaka na urodziny... Nic dziwnego. - odpowiedziałam upijając łyk alkoholu ze szklanki.

- Taaaa...

- Jesteś samochodem, prawda? - zapytałam.

- Tak. Chcesz żebym cię odwiózł?

- Mógłbyś?

- No pewnie, chodź się pożegnać i jedziemy. - uśmiechnął się. - Też nie mam zamiaru udawać miłego przy niej. - powiedział, ja upiłam drinka do końca i ruszyliśmy w stronę stolików. Logan podszedł do pierwszego, przy którym byli Samantha, Carlos, James i Raf. Ja przysiadłam się do Smitha, Marka i dziewczyn.

- I po co ją tu w ogóle przywiało? - zaczął Smith. - Ja tam nie mam zamiaru nawet iść i się z nią witać...

- No to my jak tylko przyszła, przeszłyśmy do tego stolika. - dodała Meggie.

- Też nie mamy zamiaru tam się przed nią płaszczyć i udawać miłe... - dorzuciła Vanessa.

- Ja już się będę zbierać. Logan mnie odwiezie do mieszkania. - powiedziałam biorąc swoją torbę.

- No dobra, widzę, że on też ma już ochotę się zmyć. - Van odwróciła się na sekundę i spojrzała na swojego brata.

- No dobra. To pa. - pożegnałam się z czwórką siedzącą przy tym stoliku.

- Masz klucze? - zapytała jeszcze Meg.

- Tak, mam.

- Ok, ja jeszcze posiedzę chwilę. Potem nie wiem czy wrócę czy zostanę u Jamesa. - dodała.

- Okey, to do zobaczenia. - wstałam i podeszłam do drugiego stolika. - Idziemy? - zapytałam Logana.

- Pewnie. - wstał. - To będę się już zbierał. Odwiozę przy okazji Lenę. - stanął obok mnie.

- No Lena, nooo! Aleś się długo nasiedziała, rzeczywiście... - przewrócił oczami Raf.

- No przestań, przecież nie wracam na razie do Polski, jeszcze ci się znudzę, zobaczysz. - zaśmiałam się.

- No coś ty! Ty nam się nigdy nie znudzisz. - dodał roześmiany James.

- No dobra, dobra. To jak, idziemy? - zapytałam Logana.

- Tak. To pa. - powiedział Logan, już mieliśmy iść, gdy...

- Dzięki, że przyszliście... - zawołała dziewczyna siedząca przy Latynosie. Spojrzałam na nich, w tym momencie Carlos też spojrzał na mnie, a Samantha przywarła od niego i przytuliła się.

- To cześć. - powiedziałam i ruszyłam w stronę wyjścia. Zaraz za mną ruszył Logan.

- Dziękuję. - powiedziałam gdy zatrzymaliśmy się przed budynkiem, w którym mieści się mieszkanie Meg.

- Nie przejmuj się nią. - powiedział.

- Nie przejmuję się. Nie mam zamiaru. Po prostu wygrała...

- Nie mów tak. - zaprzeczył Logan.

- Dlaczego? Źle mówię? To prawda. Tak już ten świat jest zbudowany. Celebryta spotyka się z celebrytą, a szarak z szarakiem. - wzruszyłam ramionami i otworzyłam drzwi. - Dobranoc Logan. - powiedziałam wychodząc z jego samochodu.

- Dzięki, ty też śpij dobrze.

Dzień następny – wtorek.

Obudziłam się rano i od razu poszłam wziąć prysznic. Wysuszyłam się i wyszłam z łazienki. Zajrzałam do sypialni Meg, okazała się pusta. W mieszkaniu nie było śladu, że mogła jeszcze wczoraj wrócić. Więc pewnie została u Jamesa. Zrobiłam sobie kawę, wyszłam z nią na duży balkon i usiadłam na ławce, podkuliłam nogi i patrzyłam na poranną panoramę Miasta Aniołów.

W tym momencie przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Przypomniałam sobie wczorajszy taniec z Carlosem, jego dotyk i ciągle ten sam zapach jego perfum.

Przez tą krótką chwilę zdołałam zapomnieć o tym co się stało wcześniej, o naszej kłótni i rozłące. Wtedy przez chwilę pomyślałam, że mogłoby być już tak zawsze.

Gdy zobaczyłam Samanthe to wszystko prysło tak jak złe uroki w bajkach. Przypomniałam sobie, że już nic nie będzie tak jak dawniej...

Wróciłam do mojej, szarej rzeczywistości...