Rozdział 73

Lekko podniosłam powieki, zauważyłam leżącego obok, podpierającego się na łokciu, uśmiechającego się mojego chłopaka.

- Długo mi się tak przyglądasz? - uśmiechnęłam się i pocałowałam Carlosa w usta.

- Chwileczkę. W końcu się doczekałem by mieć taki widok co rano. - zaśmiał się Carlos.

- I ja też. - odpowiedziałam i ponownie mój chłopak dostał buziaka.

Jeszcze chwilę poleniuchowaliśmy, ale w końcu trzeba było wstać. Poszłam wziąć prysznic, przebrałam się, a potem zjedliśmy śniadanie. Później się rozpakowałam, a potem pojechaliśmy do domu Marii i Pedra, rodziców Carlosa i Rafaela.

Weszliśmy bez pukania do rodzinnego domu mojego chłopka.

- Jesteśmy! - krzyknął Carlos od progu. Ledwie skończył, a z kuchni wybiegły dwie czarnowłose kobiety, młodsza i starsza, Vanessa i Maria.

Pierwsza podeszła do mnie matka Carlosa, przytuliła mnie na powitanie, Vanessa zrobiła to samo. Wtedy także z kuchni wyszli Pedro z Rafem. Z nimi też się przywitałam.

Po wspólnie zjedzonym obiedzie, usiedliśmy wszyscy w salonie z kawą i ciastem.

- No to teraz na spokojnie możecie mi opowiedzieć o przygotowaniach do ślubu i wesela. - zaczęłam rozmowę.

- Teraz to jest chyba temat do rozmów każdego z rodziny i przyjaciół... - zaśmiał się Raf.

- Jeszcze półtora miesiąca, a już mamy prawie wszystko zapięty na ostatni guzik. Salę w hotelu i pokoje dla gości mamy już wynajęte, firmę, która to wszystko ma udekorować też, będzie pięknie. - dokończyła Vanessa.

- Wy oczywiście zostaniecie naszymi świadkami. - Raf wskazał na mnie i Carlosa.

- Mamy nadzieję, że się zgadzacie? - zapytała Van. Spojrzeliśmy na siebie z Carlosem i uśmiechnęliśmy się do siebie.

- Zgadzamy się. - odpowiedzieliśmy równo we dwoje.

- Wspaniale. Czyli w piątkę jutro jedziemy na przymiarkę sukni, my, Meggie no i nasze kochane mamusie. - uśmiechnęła się Vanessa.

- No ale ja też chcę! - zajęczał starszy brat Pena.

- Skarbie, zobaczysz mnie w tej sukni dopiero na naszym ślubie w sierpniu. - czarnowłosa uśmiechnęła się do niego łagodząco.

- Synku, będziesz musiał zaczekać. - zaśmiała się Maria.

- Oj chyba będę musiał. - westchnął zrezygnowany, co trochę zabawnie wyglądało z jego miną.

Popołudniu wróciliśmy do mieszkania, przyjechali z nami Vanessa z Rafem. Przed tym jeszcze wstąpiliśmy do sklepu, by zapatrzyć się na wieczór, ponieważ mają przyjechać Meggie, James, Logan i Kendall.

O równej 19, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi mieszkania. Carlos poszedł otworzyć. Przed drzwiami stanęła cała czwórka naszych przyjaciół. Oczywiście na powitanie z każdym musiałam się trochę potulić. Poczułam się tak jak w zeszłym roku, miałam przy sobie taki sam skład jak  w  zeszłe wakacje.

Otworzyliśmy piwa i usiedliśmy w dużym pokoju.

- Jak tak teraz wszyscy siedzimy, to mi się przypomniało jak świętowaliśmy rozstanie Carlita i Barbie... - wspomniał Logan. Po jego słowach wybuchnęłam śmiechem,a wszyscy równocześnie spojrzeli na mnie.

- Przypomniała mi się ta moja dziura w koszulce.

- Ja nadal nie mam pojęcia jak ty ją mogłaś zrobić i tak po prostu zahaczyć o klamkę. - zaśmiała się Meggie.

- A to wszystko przez to, że za dużo wtedy wypiłam. - dodałam.

- Kurcze, ja nie wiem czemu, ale po tym jak rozszedłeś się z Kim, to pomyślałem od razu, że między tobą i Leną coś będzie. - Kendall zwrócił się do Carlosa.

- Ej, oni już byli sobie przeznaczeni wtedy gdy biegaliśmy za piłką jako pięciolatki. Przecież wtedy prawie nigdy się nie rozstawali. - zaśmiał się James.

Ten wieczór spędziliśmy na wypominaniu poprzednich wakacji i naszych szczeniackich lat. Siedzieliśmy do późna.

Następnego dnia byłam umówiona z Vanessą, że pojedziemy z Meggie, mamą przyszłego pana młodego Marią i mamą Van Stellą na przymiarkę sukni ślubnej.

Pojechałyśmy w piątkę do kobiety, która się tym zajmowała. Kobieta prowadziła zakład w swoim domu, zaparkowaliśmy przed jej domem i stanęliśmy przed drzwiami, zapukaliśmy do drzwi. Otworzyła nam niska, rudowłosa kobieta w średnim wieku, zaprosiła nas do środka i usadziła w salonie. Trzy manekiny, stojące w koncie pomieszczenia przyodziane były w trzy sukienki ślubne, nad którymi teraz pracowała. Na środkowym manekinie wisiał pierwowzór sukienki Vanessy.

Spędziłyśmy tam jakieś dwie godziny, a potem pojechałyśmy coś zjeść i zrobiłyśmy sobie taką małą rundkę po sklepach.