Rozdział 10

Nie byłam zła, na co miałabym być? Zawsze chciałam mieć rodzeństwo, a nie z taką różnicą wieku, no ale trudno, stało się. Już czasu się nie cofnie. Powiedziałam podobnie moim rodzicom, gdy siedziałam z nimi jeszcze w salonie. Potem poprosiłam tatę by pomógł mi zanieść torby na górę, bo chciałabym się rozpakować. Pierwsze co zrobiłam to wyciągnęłam dwa zdjęcia i ramki z torby. Włożyłam fotografie do ramek i postawiłam na stoliku nocnym obok lampki. Wyciągnęłam wszystkie ubrania i pozostałe rzeczy na łóżko i zaczęłam układać je w szafach i na półkach.

- Mogę? - gdy już trochę moich rzeczy znikło z łóżka do mojego pokoju weszła mama.

- Jasne. Właśnie się składam ubrania z walizek.

- Pomogę Ci. - powiedziała moja mama i już zaczęła składać moje ubrania. - No, mogłam się domyślić. - powiedziała mama. -  Nawet metki nie odcięłaś. - zażartowała. Gdy się odwróciłam do niej zobaczyłam, że trzyma w rękach mini którą mi wmusili. - Jesteś strasznie uparta. - zaśmiała się i rzuciła nią we mnie.

Szybko nam nawet poszło, po dwudziestu minutach uporałyśmy się ze wszystkim. Usiadłyśmy na łóżku żeby odpocząć, wtedy moja mama zobaczyła dwie ramki stojące na nocnym stoliku.

- Jejku, skąd je masz? - zapytała uśmiechnięta kobieta i podniosła obydwie ramki. - Ślicznie wyglądaliście. - dodała.

- Sugerujesz, że teraz nie wyglądam ślicznie. - zażartowałam. - Dostałam te zdjęcia od Marii.

- Fajnie tu wyglądacie razem z Carlosem na tym zdjęciu. - powiedziała i postawiła to zdjęcie na swoim miejscu. To na którym byliśmy w piątkę ciągle trzymała. Wstała i podeszła do jednego z plakatów powieszonych na ścianie.

- No, no... Na tym zdjęciu tacy mali chłopcy, a teraz wyrośli na niezłych przystojniaków. - powiedziała. - Który Ci się podoba? - zaśmiała się moja rodzicielka.

- Mamo! - nie mogłam przecież powiedzieć jej, że od dawna podoba mi się Carlos.

- No dobra, ja ci już nie przeszkadzam. - powiedziała, odstawiła ramkę, pocałowała mnie w czoło i wyszła. Byłam zmęczona i nawet nie wiem kiedy zasnęłam...

10 miesięcy później.

"O Babilonie, Babilonie. Twój obraz w mojej głowie płonie. O Babilonie, Babilonie. Czy kiedykolwiek Cię dogonię..." - słuchałam muzyki, siedziałam na ławce i cieszyłam się promieniami słońca, gdy ktoś złapał mnie za ramię.

- A ty co tu robisz tak wcześnie? - usłyszałam głos Bartka.

- Będziesz tęsknić za szkołą? - zażartował Kamil.

- Mały mnie wcześnie obudził i już nie mogłam zasnąć, więc wyszłam wcześniej. - powiedziałam Tak, urodził mi się brat, Filip. Ma już miesiąc i jest gorszy od koguta na wsi. Mama mówi że jest podobny do mnie, nie wiem z której strony, ale niech już jej będzie. Mam ciągły kontakt z Rafem i Vanessą, zdjęcia małego powędrowały do Stanów już trzy godziny po tym jak się urodził. Najśmieszniejsze jest to że oni tam uważają tak samo jak moja mama, Filip jest do mnie podobny. Z chłopkami nie mam kontaktu, jedynie czasem dostaje od nich pozdrowienia gdy dostaje maila od Van lub od Rafa.

- Mamy jeszcze dwadzieścia minut. Potem zacznie się " początek końca " . - powiedział Mateusz i usiedli obok mnie. Dziesięć minut później dołączyły do nas jeszcze inne dziewczyny z klasy, minęły nas też dużo wcześniej wspominane trzy Kleopatry, popatrzyły na żeńską część naszej paczki ze wzrokiem zabójcy, a do Kamila, Bartka i Mateusza zaczęły się szczerzyć.

- Wiecie, mi to chyba najbardziej będzie brakowało tych trzech... - odezwał się Bartek. Reszta popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Zawsze się można z nich nieźle pośmiać. - dodał.

- No chyba, że tak. Ja już myślałem że oszalałeś... - zażartował Kamil.

Godzinę później było już po wszystkim Wyszliśmy ze szkoły i zobaczyliśmy tłum uczniów tłoczących się przed bramą wejściową.

- Co się dzieje? - zapytałam Eweliny, gdy podeszliśmy do nich z chłopakami.

- Jakaś limu... - zaczęła.

- Limuzyna. Czarna długa limuzyna! - przerwała jej jedna Kleopatra.

- Na pewno w środku siedzi jakiś przystojny aktor albo piosenkarz. Przyjechał po nas. - podniecała się druga. Wtedy miejsca pasażera wyszedł mężczyzna z megafonem i zaczął mówić po angielsku.

- Słuchajcie wszyscy. Szukam pewnej dziewczyny. Mam nadzieję, że mi pomożecie. Dziewczyna ma na imię Lena i właśnie ukończyła klasę maturalną. - powiedział facet.

- Tu jest! - krzyknęła jakaś dziewczyna stojąca obok.

- Idź tam Lena. - powiedział Kamil.

- Zwariowaliście, ja się nie ruszam z miejsca.

- Facet Cię szuka. Idź i dowiedz się czego chce. - powiedział Bartek i nie zdążyłam nic odpowiedzieć, bo trójka moich kumpli wypychała mnie na przód tłumu. - Jest tu. - krzyknął i uśmiechnął się Kamil. Facet do mnie podszedł i powiedział:

- Jestem Mark. - przedstawił się i podał mi rękę. - Zapraszam Cię do środka. - wskazał na czarny pojazd.

- Ale... - zaczęłam, ale Mark mi przerwał.

- Wykonuję moją pracę, więc proszę mi jej nie utrudniać. - powiedział i uśmiechnął się przyjacielsko

- Lenko, kochanie! Możemy jechać z tobą? Prosimy!!!! - obskoczyły mnie Kleopatry i zaczęły jęczeć. - Kochana przyjaciółeczko, prosimy zabierz nas ze sobą. - ciągnęły.

- Pomóż. - wyszeptałam do Marka, ten pociągnął mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę limuzyny Tamte na szczęście zostały tam gdzie stały. Mężczyzna otworzył mi drzwi i zaprosił do środka. Wsiadłam do pustego pojazdu, Mark zamknął za mną drzwi i usiadł na miejscu pasażera obok kierowcy. Gdy ruszyliśmy, włączył się duży telewizor zawieszony na przodzie. Na ekranie pojawili się...