Rozdział 80

**Oczami Leny**

- Chodźcie tu! Mamy ciało! - krzyknął jeden z mundurowych do mnie, Krzyśka i Kuby. Staliśmy we trójkę nad rozłożoną mapą okolicy. Byliśmy nad rzeka na obrzeżach miasta. Na głos policjanta zerwaliśmy się i zaczęliśmy biec w jego stronę. Zatrzymaliśmy się przy brzegu, na który właśnie kładli wyłowione przed chwilę ciało młodej dziewczyny.

- Czyli jednak skoczyła z tego mostu, a prąd przyciągnął ją aż tutaj... - powiedział starszy Pawłowski.

- Tam ją ostatnio widziano, a technicy na miejscu nie znaleźli żadnych śladów, co wskazywałyby na obecność osób trzecich. - dodałam.

- Zabieramy ją do siebie, zrobię dokładną sekcję i dam wam znać. Ale tak jak ustaliliście wygląda to na samobójstwo. - dopowiedział lekarz sądowy.

- Dobra, to my wracamy. - powiedział Krzysztof i nasza trójka ponownie skierowała się w stronę samochodów. - To wy jedźcie na Klonową*, a ja pojadę do rodziców dziewczyny powiadomić ich o znalezieniu ciała ich córki. - dodał, gdy byliśmy już przy samochodach.

- Okey. - odpowiedzieliśmy razem z Kubą i wsiedliśmy do naszego służbowego samochodu.

- I pomyśleć, żeby popełniać samobójstwo z powodu rozstania się z chłopakiem. - powiedziałam gdy byliśmy już w drodze na komendę.

- No właśnie. Nie ogarniam tego waszego damskiego toku myślenia.

- Ja takiego toku też nie ogarniam i to nie znaczy, że każda tak reaguje... Masz żywy przykład – mnie. Popłakać sobie można, no ale bez przesady, to nie koniec świata. Dalej się żyje.  - odpowiedziałam.

- Zawsze mogłaś tak zareagować.

- Ale tak się nie stało. Nigdy nie rozumiałam, nie rozumiem i pewnie nie zrozumiem dziewczyn, które zabijają się tylko dlatego, że rozstały się z chłopakiem.

- Skończ z tym. - powiedział nagle, co mnie zaskoczyło, nie wiedziałam o co mu chodzi.

- Ale z czym?

- Z podwójną Leną... Będąc na dyżurze, na akcji czy zwykłym obchodzie jesteś twarda, nic po tobie nie widać. Wszyscy cię podziwiają, bo i tak wiedzą co się stało w twoim życiu. A gdy wychodzisz z tego policyjnego świata zamykasz się w sobie i płaczesz wtulona w kąt.

- Właśnie dlatego chcę żeby ten ostatni tydzień trwał jeszcze jak najdłużej. - powiedziałam ściszonym głosem. - Ten staż mi pomaga, nie myślę wtedy tyle o Carlosie. Tak samo pomagają mi spotkania z wami, moimi przyjaciółmi.

* - chciałam znaleźć jakieś inne określenie 'jechania na komendę, czy komisariat'. Wymyśliłam, że komenda będzie na ulicy Klonowej :)

Ranek, następnego dnia.

Świat i wszystko dookoła tętniło życiem, tylko nie ja... Znów obudziłam się niezdolna do życia, ciągle miałam nadzieję, że to wszystko to tylko zły sen. Za chwilę otworzą się drzwi i do pokoju wejdzie roześmiany Carlos, ale rzeczywistość była inna. Taka prawdziwa... Wygramoliłam się z łóżka, ubrałam jasne dresowe spodnie i czerwoną bokserkę, uczesałam włosy i zeszłam na dół. Na szczęście na komisariat miałam dopiero jechać wieczór. Nikogo nie było, weszłam do kuchni i zobaczyłam przyklejoną do lodówki karteczkę.

"Tata jest w pracy, a ja z Filipem u Karoliny i Kacpra.  Mama"

Zdjęłam ją jednym ruchem ręki i wyrzuciłam do stojącego obok kosza. Zjadłam na śniadanie płatki z mlekiem i wróciłam do swojego pokoju. Z wielką niechęcią posprzątałam w nim i włączyłam swojego laptopa. Portale społecznościowe, wiadomości z okolicy, kraju i świata, fora i strony z plotkami o gwiazdach.

Przewijałam te artykuły z góry na dół szukając czegoś ciekawego.

„Doda nagrywa nową płytę” - dalej.

„Jolie i Pitt przechodzą kolejny kryzys” - nie interesuje mnie.

„Siostry Bohosiewicz znów się kłócą” - ej, napiszcie w końcu o czymś sensownym.

„Powrót w wielkim stylu” - nagłówek wydał się ciekawy, zjechałam troszkę niżej i zobaczyłam coś, czego nie chciałam zobaczyć. Łza sama poleciała mi po policzku. Kliknęłam na napis i ukazał mi się cały artykuł.

Powrót w wielkim stylu!

Mówią, że dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi, on jednak spróbował. Młody piosenkarz Carlos Pena (Big Time Rush) znów jest z aktorką Samanthą Droke. Widziano ich ostatnio razem, pokazali się też jako para na wczorajszej gali. Co stoi za takim szybki powrotem?  A co z poprzednią miłością młodego Latynosa, śliczną szatynką z Polski?Już mu się znudziła i postanowił wrócić do swojej eks?

Pod tekstem zamieszczone było ich wspólne zdjęcie, ona uśmiechnięta, a on poważny. Obejmowali się.

Nie wytrzymałam, wstałam przejechałam ręką po włosach, przeszłam się kilka razy po pokoju, w końcu zatrzymałam się przed szafą i uderzyłam w drzwiczki dwoma pięściami. Uderzyłam mocno, dłonie z bólu zaczęły mi pulsować. Niech boli, ten ból jest nieporównywalny do niczego. Na pewno nie do tego co się teraz dzieje w środku mnie. Odwróciłam się plecami do szafy i opierając się o nią zsunęłam się na ziemię. Usiadłam na podłodze, przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej i  zaczęłam płakać. Łzy leciały jednym wielki strumieniem. Gdy ktoś chciał je policzyć, to od razu mówię, że wynik wyjdzie mu w hektolitrach.

Cierpiałam, facet za którego oddałabym życie jest sobie teraz, jakby nigdy nic z inną i to jeszcze z taką, która zabawiła się nim, zdradziła i zostawiła. Co on w niej widzi? Dlaczego w ogóle do niej wrócił?! Dlaczego!? Moje serce się rozdzierało, krzyczało i płakało razem ze mną.

- Carlos! - krzyknęłam przez łzy. Dobrze, że nikogo nie ma, od razu wszyscy by tu przybiegli i patrzyli jak to płaczę. - Co ja mam teraz ze sobą zrobić, ja nie potrafię teraz o nim zapomnieć! Proszę daj mi jakiś znak, cokolwiek! - wpatrywałam się przez okno w niebo jakby zaraz miało coś się stać.

Wtedy usłyszałam dźwięk dzwonka przy drzwiach. Nie zareagowałam. Dźwięk się powtórzył.

Demon zbiegł na dół i zaczął szczekać. Po chwili usłyszałam otwierające się drzwi, które po chwili się zamknęły.

- Lena! Jesteś?! Musisz być, bo dom jest otwarty! - usłyszałam głos mojej kuzynki. Wbiegła po schodach i weszła razem z psem do mojego pokoju. Najpierw spojrzała na siedzącą na podłodze mnie, a później na ekran laptopa, na którym nadal widniało zdjęcie Carlosa i Droke. Podeszła do mnie, przykucnęła i przytuliła. - Też przedtem to znalazłam. - wyszeptała.

- Ale dlaczego akurat z nią?! Jeszcze miesiąc temu zarzekał się, że nic go z nią nie łączy! - powiedziałam przez łzy.

- Ciii, nie płacz. On nie jest wart tych łez. - uspokajała mnie Maja.

- No, ale ja go kocham. - załkałam.